Rośliny
Rośliny lecznicze
Surowce kosmetyczne
ZIELNIK: BLUSZCZYK KURDYBANEK W KUCHNI I W ZIELARSTWIE
00:49:00
Bluszczyk kurdybanek (Glechoma hederacea L.) jako roślinę przyprawową odkryłam dopiero niedawno. Wiosenne pędy nadają się na jarzynkę, a intensywny żywiczny aromat i ostry smak starszych roślin czyni z nich świetną przyprawę, idealnie zastępującą szałwię czy rozmaryn. Podobno bluszczyk był obecny w kuchni dawnych Słowian, a ludy Germańskie ceniły go jako roślinę leczniczą. Wiązano z nim wiele przesądów - miał odpędzać czarownice i zapobiegać rzucaniu uroku na krowy. Może coś w tych przesądach? Może bluszczyk zjadany na pastwisku wspomagał pracę układu trawiennego krów i zapewniał ich lepszą kondycję - aktualnie stanowi surowiec zielarski wykorzystywany głównie w chorobach układu trawiennego. Nie wiem jak w rzeczywistości działa na krowy, ale dodany do potrawy czy pity w postaci naparów ułatwi nam trawienie i wspomoże pracę wątroby.

SUROWIEC
Bluszczyk kurdybanek to bylina z rodziny jasnowatych, która rośnie dziko w większości krajów Europy i Azji, pospolita na całym terenie Polski. Możemy go znaleźć w lasach liściastych, zaroślach i przydrożach.

SUROWIEC
Bluszczyk kurdybanek to bylina z rodziny jasnowatych, która rośnie dziko w większości krajów Europy i Azji, pospolita na całym terenie Polski. Możemy go znaleźć w lasach liściastych, zaroślach i przydrożach.
Bluszczyk kurdybanek może być mylony {i miesza się) z bluszczykiem kosmatym (Glechoma histruna), który jest zwykle większy i silniejszy, silnie odstająco owłosiony występujący w lasach liściastych i zaroślach.
Surowiec pochodzi ze stanowisk naturalnych. W lecznictwie stosowane jest ziele bluszczyku - Glechomae herba - zebrane w okresie kwitnienia rośliny i wysuszone w warunkach naturalnych, czyli w cieniu i w przewiewie.
Surowiec pochodzi ze stanowisk naturalnych. W lecznictwie stosowane jest ziele bluszczyku - Glechomae herba - zebrane w okresie kwitnienia rośliny i wysuszone w warunkach naturalnych, czyli w cieniu i w przewiewie.
Surowiec zawiera olejki eteryczne (pinokampfen, menton, pulegon, germakren, mircen), związki triterpenowe (w tym kwas oleanolowy i ursolowy), garbniki, kwasy fenolowe (rozmarynowy, kawowy i ferulowey), seskwiterpeny (glachomafuran, glechomanolid) flawonoidy (pochodne apigeniny, luteoliny i kwercytny) oraz kwasy organiczne i sole mineralne.
ZASTOSOWANIEW ZIELARSTWIE
Napary i odwary z ziela zwiększają wydzielane soku żołądkowego, ułatwiają przepływ żółci, działają łagodnie zapierająco, przeciwzapalnie i regenerująco na błonę śluzową przewodu pokarmowego. Ziele stosowane jest pomocniczo w leczeniu chorób wątroby i w kamicy żółciowej. Odwary służą też do płukania jamy ustnej i gardła.
Uwaga – pamiętajcie, że samodzielne stosowanie ziół może być niebezpieczne i nie może opóźnić wizyty u lekarza.
LITERATURA
Kohlmunzer S. Farmakognozja, PZWL 1996
0 komentarze