Często robię krótkie notatki z książek o ziołach czy roślinach jadalnych, nie koniecznie z super aktualnych publikacji, na własny użytek czy przy przygotowywaniu tekstów okołonaukowych. Koncepcja bloga była taka, aby jaka najbardziej wyczerpująco opisywać fajne rośliny, i wyjść poza przepisywanie Farmakognozji Kohlmunzera czy mniej poważnych książek o ziołach i wzbogacać teksty o współczesne publikacje. Czasami jednak nie da się pisać o każdy ziele przeglądówki i przepisów na potrawy czy kosmetyki, a może takie krótkie, zielarskie choć noe zawsze praktyczne teksty komuś posłużą. To pierwszy wpis tego typu – notatka o pięciorniku gęsim, ziółku pospolitym, nie najważniejszym i nie najbardziej spektakularnym, ale posiadającym swoje miejsce z opracowaniach farmakognostycznych. Zapraszam na pierwszy wpis z cyklu Zielnik :) Nie wiem, jaki tytuł będą miały typowo warzywne wpisy, może Warzywniak
;) 

ROŚLINA: Pięciornik kurze ziele (Potentilla erecta L.)

SUROWIEC

Roślina powszechna na terenie Polski. Surowiec pochodzi ze stanowisk naturalnych. Surowce stosowanym do celów leczniczych jest kłącze pięciornika zbierane jesienią lub wczesną wiosną. Kłącza szoruje się, kroi i suszy. Suszenie powinno odbywać się w temperaturze do 40 stopni Celsjusza.

ZWIĄZKI AKTYWNE

W kłączach znajdują w bardzo dużym stężeniu  się garbniki katechinowe, a także kwas elagowy, triterpenowy kwas chinowowy, tormentozyd (glukozyd triterpenowy, pochodna kwasu tormentilowego), związki żywicowe i gumy.

ZASTOSOWANIE

Wyciągi wodne z kłączy są lekiem garbnikowym o silnym działaniu ściągającym. Odwar z kłącza pięciornika stosowany jest przy biegunkach powodowanych zatruciami pokarmowymi, przy stanach 

zapalnych żołądka i jelit oraz przy krwawieniach wywołanych owrzodzeniem jelita grubego.

Zewnętrznie, w postaci postaci płukanek i okładów, stosowany jest w stanach zapalnych dziąseł, jamy ustnej i gardła oraz na trudno gojące się rany i drobne uszkodzenia skóry, a także opryszczkę.

Uwaga – pamiętajcie, że samodzielne stosowanie ziół może być niebezpieczne i nie może opóźnić wizyty u lekarza.

LITERATURA

Kohlmunzer S. Farmakognozja, PZWL 1996

Kużnicka B., Dziak M. Zioła i ich zastosowanie, PZWL 1977