Pasta tahini, na którą przepis pojawił się przedwczoraj na blogu (link), jest doskonałym składnikiem orientalnych sosów. Prosty sos tahini można stworzyć mieszając ją z wodą i przyprawami, ale naszym ulubionym jest ten z dodatkiem nerkowców, orzechów o delikatnym maślanym smaku, które doskonale zastępują nabiał w potrawach (link). W tym przepisie gęsty i aromatyczny sos doskonale zagrał z pieczonymi batatami nadziewanymi awokado, ciecierzycą, pomidorami i czarnymi oliwkami.

Pasta tahini nazywana także tahiną, pasta z ziaren sezamu. to doskonały dodatek do wielu orientalnych potraw, ale także wszelkich sosów, deserów czy owsianek, które wzbogaca w charakterystyczny smak chałwy. Stanowi przede wszystkim nieodzowny składnik hummusu. Nie jest wcale tak łatwo dostępna w sklepach stacjonarnych, a często dość droga. Jednak jej wykonanie jest proste i szybkie, a koszt 200 gramów pasty waha się od 4 do 5 złotych w zależności od ceny sezamu, który jest już łatwo dostępny nawet w niewielkich sklepach czy popularnych sieciach handlowych.

Domowa pasta tahini, jeśli tylko przygotujemy ją odpowiednio, jest bardzo intensywna w smaku i aromatyczna. Ziarna sezamu prażymy na suchej patelni, tak aby wydobyć ich aromat, uważając jednak żeby nie stały się zbyt brązowe - wtedy pasta może być gorzka. My dodajemy jeszcze do ziaren sporo oleju, po to aby ułatwić pracę blenderowi, ale też i dlatego, że pasta ma wtedy bardziej płynną konsystencję. Taką pastę łatwiej dodać do sosów, czy wmieszać w masę ciasta.


Sezam to nie tylko smak chałwy, ale także znaczne wartości odżywcze. Nasiona sezamu są przede wszystkim doskonałym źródłem miedzi, ale też bardzo dobrym źródłem manganu, wapnia, magnezu, fosforu, żelaza, witaminy B1 oraz cynku. Co więcej sezam zawiera dwa ciekawe związki należące do grupy lignanów - sezaminę i sezamolinę. Wykazano, że związki te obniżają poziom cholesterolu we krwi, zapobiegają nadciśnieniu tętniczemu i chronią wątrobę. Ziarna sezamu są także bogate w fitosterole, związki które znane są ze swoich licznych właściwości m.in. obniżają poziom cholesterolu, działają immunostymulująco i przeciwnowotworowo.

Sezam łuskany, dostępny w naszych sklepach, jest pozbawiony części składników odżywczych, jednak jest mniej gorzki niż niełuskana wersje, dzięki czemu także smak tahiny jest łagodniejszy. Choć największe stężenie składników odżywczych wykryto w otoczce ziaren, to także w samych ziarnach jest ich bardzo dużo, a zmielenie ziaren ułatwia wchłanianie składników odżywczych w przewodzie pokarmowym.

Cała procedura wykonania past jest prosta, trwa od 10 do 30 minut w zależności od mocy użytego sprzętu.
1,5 szklanki nasion sezamu łuskanego
4 łyżki oleju sezamowego lub słonecznikowego

PRZYGOTOWANIE 

Nasiona przesypujemy na rozgrzaną, suchą patelnie i prażymy, aż delikatnie zezłocą się, ciągle mieszając; uważamy aby nie przypalić ziaren.

Jeszcze ciepłe przekładamy do blendera lub malaksera, dodajemy olej i miksujemy na gładką pastę.

Przekładamy do czystego słoika.

NOTATKI

Dla większości podstawowych blenderów, nawet o sporej mocy, zielenie ziaren jest dość ciężką pracą i w trakcie długotrwałego użytkowania blendera należy robić przerwy w pracy według zaleceń producenta ;)

 Pastę przechowujemy do dwóch tygodni w lodówce, w szczelnie zamykanym pojemniku lub mrozimy mniejszymi porcjami.

Ostatnio z każdego wyjazdu przywozimy prosty przepis oparty na łatwo dostępnych składnikach. Takim składnikiem stała się w ostatnim czasie kasza jaglana, którą widzę w każdym sklepie, nawet w mniejszych miejscowościach. Przez wiele lat zapomniana, teraz szturmem zdobywa polskie stoły. Nic dziwnego, jej właściwości odżywcze są niesamowite. Jest bogata w składniki odżywcze, działa też m.in. przeciwzapalnie, przeciwwirusowo i chroni wątrobę. Więcej możecie przeczytać o kaszy we wstępie do przepysznego chałwowego jagielnika (link). Jej delikatny smak sprawia, że stanowi podstawę zarówno dań słodkich jak i wytrawnych, takich jak wegańskie paprykarz.


Paprykarz to danie mało szlachetne, kojarzące się mi z kryzysem lat 80-tych i początku 90-tych, choć często wywołujące nostalgiczne wspomnienia. Wiem że jest przez wielu nawet uwielbiane, zapewne dzięki pomidorowo-pikantnemu smakowi, który miał przytłumić smak odpadków rybnych z których były przygotowane (choć podobno jego produkcja przed wojną wyglądała podobno inaczej).

Roślinna wersja paprykarz jest prosta w wykonaniu, zdrowa i bezdyskusyjnie smaczna, dzięki czemu przewyższa oryginalny produktu o niepewnym składzie i dyskusyjnych wartościach odżywczych. Nasz był oparty na zerwanych wprost z ogródka warzywach o naprawdę intensywnym smaku.

Ta pyszna i dość pikantna, a jednocześnie pożywna i wartościowa pasta doskonale smakuje na kanapkach jak i po prostu jedzona widelcem, ponieważ wcale nie potrzebuje towarzystwa chleba. Może jeszcze tylko kiszony ogórek się przydałby się do pełni smaku :)

PAPRYKARZ Z KASZY JAGLANEJ - PRZEPIS

SKŁADNIKI na duży słoik

1/2 szklanki kaszy jaglanej
1 duża cebula
2 marchewki
2 łyżki oleju
1 szklanka domowego przecieru pomidorowego lub 3 łyżki koncentratu pomidorowego
1 łyżka sosu sojowego
4 ziarna ziela angielskiego
2 liście laurowe
1 łyżeczka słodkiej papryki
1 łyżeczka wędzonej papryki (tym razem nie dodaliśmy ;)
1/8 łyżeczki chilli
sól i pieprz do smaku

PRZYGOTOWANIE

Kaszę wysypujemy na sitko, zalewamy wrzątkiem, a następnie płuczemy pod strumieniem zimnej wody. Umieszczamy w garnku z grubym dnem, zalewamy 1,5 szklankami wody, mieszamy i gotujemy na półsypko (około 20 minut) - bez mieszania, tak aby nie uszkodzić ziaren.

Cebulę siekamy, dodajemy liście laurowe i ziele angielskie wrzucamy na patelnię z rozgrzanym olejem i smażymy, aż zeszkli się. Dodajemy startą na grubych oczkach tarki marchew i dusimy, aż zmięknie.

Dodajemy przecier lub koncentrat pomidorowy, pozostałe przyprawy i kaszę, dusimy jeszcze 3-4 minuty. Jeśli paprykarz jest zbyt gęsty dodajemy wodę do uzyskania pożądanej konsystencji.

Doprawiamy do smaku solą i pieprzem.

Pozostawiamy w lodówce do stężenia na godzinę.

Smacznego :)

NOTATKI

Paprykarz ten jest oparty na przepisie ze Zwierciadła sprzed roku lub dwóch, nie pamiętam autora ani numeru :)

Przecier pomidorowy zrobiliśmy na bieżąco z 3 dużych pomidorów, które pocięliśmy w kostkę i gotowaliśmy na wolnym ogniu 30-40 minut, aż zmniejszyły o około 1/3 swoją objętość. Po tym czasie przetarliśmy pomidory przez sitko i użyliśmy część przecieru.

Brzoskwinie słoneczne i ciepłe, to temat niewątpliwie letni, ale kontynuujemy go, mimo że w powietrzu czuć już jesień. Na blogu posty nie pojawiają się tak często, aby pokazać wszystkie przepisy z brzoskwiniami, które gościły na naszym stole, ale w przyszłym roku na pewno to nadrobimy. Uwielbiamy brzoskwinie, także za ich właściwości odżywcze. W tym tygodniu słodki brzoskwinie pojawiły się w formie delikatnie słodkiego deseru - brzoskwiniowego tofu z mleka migdałowego (link). Przy okazji tego przepisu możecie poczytać także o ich właściwościach odżywczych i prozdrowotnych.

Brzoskwinie, choć naturalnie słodkie doskonale, sprawdziły się w głównej roli w potrawie zgoła nie deserowej, bo smażone z jarmużem, wędzoną papryką, solą i pieprzem, podane na chrupiącej grzance i posypane prażonym sezamem. Zaskakująco dobre i świeże jest to słono-słodkie połączenie z dymnym smakiem papryki, pikantnym świeżego pieprzu i ostrym smakiem super food, czyli jarmużu, o którego właściwościach pisałam przy okazji serowych chipsów z jarmużu (link).

Oto doskonały początek weekendu, i szybki - szkoda ciepłej, wrześniowej soboty na siedzenie w kuchni.

INFORMACJE

Przepis jest inspirowany przepisem na sałatkę z grillowanych śliwek i jarmużu, który widziałam w którymś z tegorocznych magazynów Shape. Oczywiście brzoskwinie i jarmuż też można grillować lub piec po natarciu olejem i przyprawami.

Dzisiejszy deser jest prosty i szybki w przygotowaniu, delikatnie słodki  i przyjemnie chłodny -będzie idealny nie tylko na upalne dni, które być może mamy już w tym roku za sobą. Migdałowe tofu, czyli mleko migdałowe w postaci kostek, do których zestalenia używa się agaru lub skrobi, jest wdzięcznym nośnikiem wszelkich smaków. To danie charakterystyczne dla kuchni chińskiej. jednak przypomina także włoską panna cottę. Choć tradycyjnie przygotowywane jest z samego mleka, to prezentowana wersja zawiera dodatkowo mus z brzoskwiń i aromat migdałowy, robiliśmy je już także z malinami, morelami, mango i kakao.


INFORMACJE

Tofu można także przygotować w większej formie, tak jak tofu z ciecierzycy (link do przepisu) i pociąć na mniejsze kawałeczki.

Deser jest naturalnie delikatnie słodki, jeśli macie ochotę użyjcie 1-2 łyżki cukru trzcinowego lub syropu klonowego do posłodzenia mleka użytego do przygotowania tofu :)

Smacznego :)

Ciekawa jestem, kto zapoczątkował szaleństwo związane z hot dogiem z marchewki. kto pierwszy zmieszał składniki na marynatę i zamarynowała podgotowaną marchewkę ? Czy podejrzewa, że tworzy potrawę, która wprost zawojuje internet ? Uczestnicy wszelkich wegańskich grup i forów internetowych  poczuli się wprost zobligowani do wypróbowania marchewkowego hot doga ;) My również, tym bardziej, że posiadamy jeden bardzo ważny składnik marynaty - dym wędzarniczy z orzesznika, w 100% roślinny produkt, o którym pisałam szerzej przy okazji wegańskiego bekonu (link do przepisu i opisu orzesznika).

Ten magiczny składnik zamienia roślinne potrawy w produkty podobne do tych wędzonych pochodzenia zwierzęcego, choć jego aromat jest bardzo naturalny i wcale nie identyczny z zapachem wędzonych kiełbas czy serów. Tak jest też w przypadku tego przepisu - hot dog trochę przypomina kiełbaskę, choć nie mamy wątpliwości, że jest to produkt roślinny. Można go zastąpić wędzoną papryką, jednak efekt nie będzie już tak dobry. Miks sosu sojowego, będącego nośnikiem smaku umami (o którym pisałam trochę tutaj) i ostrych przypraw użytych do przygotowania marynaty także tworzy ten doskonały efekt "parówki" do hot doga. Ważna jest też konsystencja marchewek, uzyskana po wielogodzinnym marynowaniu i smażeniu, która jest charakterystyczna dla parówek. Wersja ostateczna mocno przypomina parówki sojowe, a jest od nich lżejsza i nie tak tłusta.

Wiele osób zadaje sobie pytanie o sens odtwarzania mięsnych potraw i produkcję takiej żywności "wysoko przetworzonej". Dla nas jedzenie to też zabawa, chętnie wchodzimy w kulinarne gry, choć nie jest to podstawa naszego jadłospisu. Ja osobiście, po 15 latach bez mięsa, nie tęsknie za potrawami mięsnymi i chyba nigdy nie tęskniłam, ale wiem, że dla wielu osób jego smak była bardzo ważny i rezygnacja z niego jest poświęceniem. Takie imitacje są dla nich pewnym pocieszeniem. Oczywiście szukam smaku umami, ale nie dla mnie pyszność to przede wszystkim sos sojowy lub dezaktywowane drożdże. Ale nie chodzi tylko o sam smak, ponieważ jedzenie jest czynnością zrytualizowaną, a potrawy mięsne to silny element kuchennej tradycji - możecie poczytać o tym w bardzo ciekawym artykule Dariusza Gzyry (link). Chociaż same hot dogi są ciekawe bez tych wszystkich mięsnych analogii. Efekt jest niesamowicie smakowity (ach ten umami ;) i po prostu przewyższa dość mdłym pierwowzór, a zabawa z oszukiwaniem zmysłów, nie tylko własnych, świetna . Pytania, które usłyszeliśmy z ust częstowanych hot dogami gości, typu "Ale to na pewno marchewka?" lub "Na prawdę sami to zrobiliście i nie jest to gotowy produkt?" mogą być dobrą rekomendacją marchewkowych hot dogów. Często wracamy do aromatycznych marchewek serwowanych z pełnoziarnistą bułką, warzywami i sosami, także dlatego że marchewka plus pożywne dodatki dają całkiem wartościowy posiłek.

SKŁADNIKI dla 4 osób

Ciasto drożdżowe jest bardzo łatwe do przygotowania i wcale nie musi zawierać masła, jajek, ani krowiego mleka. W wersji wegańskiej jest bardzo puszyste, a jednocześnie ciężkie i idealnie wilgotne. Prezentowany przepis funkcjonuje w mojej rodzinie od dawna, po prostu wykluczyłam z niego jajka, mleko zastąpiłam tym sojowym, a masło olejem. W tej wersji ciasto zawsze się udaje – drożdże spulchniają ciasto bardzo dobrze, a do stworzenia całego rusztowania wystarczy mąka, mleko, cukier i olej. Wypieka się tak łatwo, nigdy nie zawiodło mnie i jest pewnikiem na wszelkie rodzinne spotkania. Zawsze wywołuje zachwyt babć i cioć, że coś wegańskiego może być tak pyszne i niespodziewanie udane w kategorii tradycyjnych wypieków.

Smacznego :)

Aquafaba, czyli woda po cieciorce - zarówno ta która zostaje z jej gotowania, jak i zalewa z puszki - to w naszej już kuchni nie produkt uboczny, ale jak najbardziej pożądany składnik potraw. Zdarza się nam  gotować ciecierzycę po to aby uzyskać aquafabę, a ugotowane nasiona uznajemy za mniej atrakcyjną pozostałość, z której trzeba np. zrobić hummus ;)

Aquafaba jest niezwykle wszechstronna, gościła na blogu w postaci słodkich lodów, przy okazji których pojawiły się informacje na temat zastosowania, historii i biochemii tej wspaniałej cieczy (link). Dziś pojawi się jako podstawowy składnik doskonałego wegańskiego majonezu. Majonez na bazie aquafaby jest alternatywą dla sojonezu z mleka sojowego i może zastąpić go w diecie tych osób, które unikają przetworów sojowych. Jest prosty - do jego przygotowania potrzebne są trzy podstawowe składniki do wytworzenia stabilnej emulsji i przyprawy do smaku. Jest też tani i błyskawiczny - jego zrobienie zajmuje 5-10 minut (nie liczymy mycia blendera ;), a jego smak z powodzeniem konkuruje nie tylko z sojonezem, ale i z jajecznym pierwowzorem. W przeciwieństwie do mleka sojowego, które często determinuje smak majonezy, smak aquafaby jest niewyczuwalny. Zaspokoi tęsknotę wegan za majonezem, a w przypadku osób jedzących nabiał może być alternatywą dla pełnych złego cholesterolu, konserwantów i chemicznych stabilizatorów (np. EDET-a) majonezów ze sklepu.

Użycie wszystkich podanych w przepisie składników sprawi, że ten wegański majonez będzie naprawdę mocno przypominał smak majonezu jajecznego. Ważnym, choć nie tak łatwo dostępny składnikiem jest sól kala namak, czyli czarna sól o posmaku jajek. Warto jednak zaopatrzyć się w małą paczuszkę czarnej soli (można znaleźć takie po 100 g), gdyż jest dość wydajna, a efekty smakowe "magiczne" - potrawy z jej dodatkiem doskonale imitują te jajeczne. Ale nawet bez niej otrzymamy ciekawy sos o smaku i konsystencji zbliżonym do majonezu, choć bez posmaku jajecznej soli trochę się od niego oddala.


Przy użyciu blendera kielichowego sam proces wytwarzania emulsji zajmuje 5 minut, jeśli używamy blendera ręcznego wydłuża się do 10 (i wymagała trochę wytężonej pracy mięśni rąk). W obu przypadkach należy jednak wykazać się cierpliwością i trzymać się przepisu - olej dodajemy na prawdę powoli, w przypadku blendera ręcznego łyżka po łyżce, w blenderze kielichowym małe porcje powolnym strumieniem, ponieważ majonez ma tendencje do rozwarstwiania się (tak jak i jajeczny). Nie potrzebujemy bardzo wydajnego blendera, jeśli mamy słabszy sprzęt zrobienie majonezu zajmie po prostu więcej czasu i będzie wymagało dłuższego czasu miksowania pomiędzy kolejnymi porcjami oleju.

Ale cierpliwość opłaca się, majonez jest tak wszechstronny jak ten zwykły, a pozostaje świeży co najmniej 6-7 dni. Z tego przepisy wychodzi 300 ml słoiczek majonezu. My zwykle robimy z podwójnej porcji (taka jest na zdjęciu), jeśli jesteście/byliście fanami majonezy następnym razem możecie podwoić proporcje ;).

A ostateczny produkt możecie obejrzeć także na filmiku pod tym LINKIEM. Wspaniały, prawda ? ;)

Pogoda nie zachęca do jedzenia lodów, ale w Warszawie rozpoczął się tydzień lodów, więc z okazji tego lokalnego wydarzenia przygotowaliśmy przepis na delikatne lody waniliowo-jagodowe. Nie omieszkamy skorzystać też z oferty warszawskich lodziarni, a jest w czym wybierać, także w opcjach wegańskich (link do strony wydarzenia). Jedzenie lodów w niższych temperaturach jest też korzystne dla naszego gardła i niesie ze sobą niższe ryzyko infekcji, niż jedzenie zimnych produktów w gorące dni.

Jest to kolejny przepis wykorzystujący jagody i występujące w nich antocyjany. I nie chodzi tylko o ich cudowne włąściwości lecznicze (link). W tym przepisie jagody zostały wykorzystane po raz kolejny, podobnie jak w przypadku jagodowego budyniu jaglanego (link), jako źródło barwnika nadającego potrawie piękny kolor. W tym przypadku jest to subtelne cieniowanie masy lodów.

Są to lody, które można wykonać na bazie nerkowców lub kaszy jaglanej. Oba produkty są nośnikami delikatnego smaku, który doskonale zastępuje nabiał np. śmietanę lub ser biały w potrawach kuchni wegańskiej. Dzięki nim także lody mają kremową konsystencję.

W weekend jedliśmy wersję lodów z nerkowcami, a wczoraj z kaszą jaglaną. Obie wersje różnią się smakiem - ta z nerkowcami była delikatniejsza, a orzechy stanowiły delikatne tło dla wanilii i jagód, z kolei smak kaszy był bardziej wyczuwalny. Jednak to jaglana wersja wygrała w kategorii gładkość i przyjemna konsystencja. Właściwie obie wersje opierają się głównie na smaku wanilii, z delikatnym udziałem jagód i doskonałym współgraniem tych dwóch warstw smakowych. Lody są pyszne, choć bardzo subtelne. Są też śliczne dzięki delikatnym przejściom kolorystyczny pomiędzy różnymi odcieniami masy.



Przepis jest dość postmodernistyczny, ponieważ jest to remake przepisu z instagramowego profilu So Beautifully Raw link do profilu), wykonanym zresztą na zaproszenie Sam, autorki prezentowanych tam potraw, która urządziła tę niewinną zabawę z okazji osiągnięcia 180 tysięcy obserwujących i poprosiła o odtworzenie jej przepisów. Oczywiście to remake z pewnymi modyfikacjami, zresztą opierałam się tylko na liście składników umieszczonych przez Sam w opisie, gdzie nie było podanych proporcji składników. To właśnie desery najczęściej goszczą na So Beautifully Raw. Podziwiam niezwykle kolorowe, często też dość skomplikowane przepisy Sam na wegańskie słodkości. A dekoracja ciast w wykonaniu Sam to po prostu mistrzostwo. Sam robi ciasta na zamówienie, niestety ich skosztowanie może być dość problematyczne, ponieważ działa w Melbourne.

Jest to też ostatni przepis z serii jagodowych, sezon na jagody chyba się kończy, czas wykorzystać inne dary lata.

WEGAŃSKIE LODY WANILIOWO-JAGODOWE  - PRZEPIS

SKŁADNIKI - na 4-6 lodów w zależności od wymiaru foremek

3/4 szklanka orzechów nerkowca lub 1/2 szklanki kaszy jaglanej
1 bardzo dojrzały banan
2 łyżki dowolnego słodzika (ksylitol, syrop klonowy, cukier) - opcjonalnie, do smaku
1 puszka mleka kokosowego
1 łyżeczka ekstraktu z wanilii
1/4 szklanki roztopionego oleju kokosowego
1/2 szklanki jagód

PRZYGOTOWANIE

Jeśli używamy orzechy nerkowca to na początku zalewamy je nadmiarem zimnej wody i zostawiamy na noc. Możemy zalać je gorącą wodą i odstawić na godzinę.  Po tym czasie odsączamy i płuczemy pod strumieniem wody.

Jeśli wykorzystujemy kaszę, zalewamy ją wrzątkiem po czym płuczemy pod strumieniem wody. Następnie umieszczamy w garnku i zalewamy 1 szklanką wody i gotujemy 25-30 mint, aż kasza zmięknienie i rozgotuje się.

Wszystkie składniki oprócz jagód umieszczamy w kielichu blendera/misce i miksujemy razem na gładką masę.

Jagody zagniatamy widelcem, aż puszczą sok.

Część zmiksowanej masy przenosimy od foremek na lody. Do pozostałej części  masy dodajemy sok z jagód, po łyżeczce, mieszając i obserwując jaki powstaje kolor. Za każdy razem kiedy otrzymamy odpowiedni odcień (u na było to 1, 4 i 8 łyżeczek soku na 1//4 szklanki masy) przenosimy masę do foremek.

Wszystkie warstwy mieszamy delikatnie, tak aby nie wymieszały się całkowicie, a utworzyły wzory.

W wypełnionych foremkach umieszczamy patyczek i mrozimy (około 5-6 godzin).

Wyjmujemy na 5-10 minut przed podaniem.

Smacznego :)

Jaglany budyń czy też jaglanka na zimno już raz pojawił się na naszym blogu w chałwowej wersji (link). Tutaj dodanie świeżych jagód do masy sprawiło, że budyń jest jeszcze lżejszy i letni. W te wakacje jedliśmy też budyń jaglany z dodatkiem malin, można też do jaglanki dodać borówkę amerykańską lub brzoskwinie. Ważne dla efektu smakowego i kolorystycznego jest to, żeby owoce znalazły się w zmiksowanej masie budyniu. Oczywiście jagody będą nie tylko najbardziej efektowne jeśli chodzi o wrażenia estetyczne, ale i zapewnią nam dużą dawkę bioaktywnych antocyjanów, o których pisałam w przedostatnim poście (link).